Mijn reisverslag

Zoals beloofd staat hier mijn reisverslag van twee geweldige weken. Per dag heb ik beschreven wat we allemaal hebben gedaan en wat ik er allemaal van vond. Ik hoop dat jullie ervan genieten!

Dag 1 en 2: Vertrek vanaf Brussel en aankomst bij Pakachere

Eindelijk is het dan zo ver. Ruim van tevoren hebben mijn ouders mij naar Brussel gebracht. Om half vier kwamen we daar aan, veel te vroeg. We hebben daarom wel eventjes moeten wachten, maar met alle gezelligheid viel dat heel erg mee!

Het was een erg lange reis. Met alles bij elkaar zijn we langer dan 24 uur onderweg geweest. De eerste vlucht (van Brussel naar Ethiopië was goed te doen. Het was de langste reis, maar ik heb gezellig gekletst met Jolien en Jenay, muziek geluisterd, films gekeken en een beetje geslapen. Tijdens de tussenstop in Ethiopië werd het wel even pittig. De vermoeidheid sloeg er bij iedereen in en we moesten hier drie uur wachten op een plek waar helemaal niks was. Gelukkig hebben we dit met een gezellig potje Jatzee ook overleefd. De tweede vlucht heb ik eigenlijk alleen maar geslapen, die ging dus heerlijk snel. Toen we aankwamen kregen we wel te maken met een probleem. De dag voordat wij vertrokken had de Malawiaanse regering besloten om iedereen zonder visum te weigeren in Malawi. We moesten dus allemaal nog een visum kopen. Uiteindelijk waren 3 uur langer bezig.

Toen alles was geregeld mochten we eindelijk met twee rammelende busjes naar het hostel Pakachere, wat onze uitvalsbasis zou worden voor de komende weken. Dit was het eerste beeld wat ik van Malawi zag. Super veel mensen langs de kant, een groot deel op blote voeten. Meisjes met kinderen op hun rug, waarvan je hoopte dat dit niet hun kinderen waren. Allemaal kapotte en kleine huisjes. Wat mij wel heel erg opviel was dat ik naast al die armoede heel erg veel blijheid zag. Er waren zoveel mensen die naar ons lachten en zwaaiden.

Bij aankomst waren we allemaal super blij dat er al tentjes opstonden. We hoefden dus niet meer zelf de tentjes op te zetten, totdat Lisanne en ik voor ons tentje stonden en werden aangevallen door rode mieren. Een halfuur later vond ik er nog een in mijn haar. Wij moesten dus toch nog een tentje opzetten en dit was ook nog eens een eenpersoonstentje. Gelukkig stond hierna een heerlijke maaltijd voor ons klaar, waarmee we deze lange reisdagen goed hebben afgesloten.

Dag 3: Welkomstpresentatie, chichewales en de citygame

De derde dag zouden we voor het eerst het stadje ingaan. Voordat we vertrokken kregen we eerst nog een korte presentatie over wat we allemaal konden verwachten van deze weken. De man die aan het woord was (Joy), kon zo goed vertellen. Iedereen bleef hem maar geboeid aanstaren. Hij zei ook een paar keer tegen ons: 'You're not only the leaders of today, but also of tomorrow'. Ik was erg van hem onder de indruk. Na de presentatie kregen we een chichewa les. Chichewa is de taal die ze in Malawi spreken. De belangrijkste woordjes en zinnen waren:

Muli bwandji = Hoe gaat het

Ndili bwinu, kaya inu? = Het gaat goed, met jou?

Zikomo = bedankt

Nkhuka = kip

De zinnetjes die we kregen hadden we nodig voor de citygame. Voor de citygame werden we in groepjes verdeeld. Ieder groepje kreeg een envelop mee met daarin foto's. De bedoeling was dat we van de gebouwen op die foto's zelf een foto moesten maken. Achterop elke foto stond nog een opdracht. De opdrachten waren: Koop een chitenje (een traditionele rok, die we tijdens de projecten moesten dragen), film iemand die het volkslied zingt en leer van een local het nationale spel bawo. Bij de lunch kregen we te horen wie de winnaars waren en dat waren... wij! Na de lunch moesten we zelf met onze chichewa kennis eten kopen voor het avondeten. We zouden namelijk kookles krijgen. we moesten onder andere (levende) kippen kopen. Na een tijdje twijfelen heb ik hem ook nog eventjes vastgehouden, zo'n kip is best zwaar.

Weer terug bij Pakachere gingen we beginnen met koken. Dit was nog behoorlijk heftig. De kippen die we gekocht hadden op de markt moesten namelijk eerst nog geslacht worden. De eerste twee heb ik nog half gezien, maar daarna ben ik toch even weggelopen. Toen de kippen ontleed moesten worden was ik wel weer in de keuken te vinden. We moesten de kippen vrij maken van alle ingewanden, heb ik gelijk een extra lesje bio gehad! Naast de kip hebben we sima gemaakt. Dit is een soort aan elkaar gekleefde rijst. Het was nogal smaakeloos, maar met heel veel saus prima te eten!

Na het eten hebben we nog een bawotoernooi gespeeld. Ik heb in de finale verloren van Joris...

Dag 4: Vertrek naar het project Mawa

Deze dag zouden we vertrekken naar het eerste project. Niemand wist wat we precies konden verwachten, dus we waren allemaal heel erg benieuwd. Na een heerlijk ontbijtje (pannenkoeken met fruit) gingen we met de busjes op weg. Alleen deze reis was al fantastisch. Alle mensen kwamen hun huisjes uit om naar ons te kijken, kinderen renden mee en ze riepen: Azungu, azungu! Wat blanke betekent in chichewa.

Het project mawa stimuleert de mensen van de gemeenschap om zichzelf te ontwikkelen. Er komen geregeld kinderen naar de office om naar school te gaan en er is een klein bibliotheekje. Bij aankomst kregen we een geweldig ontvangst. De mensen van het dorpje stonden op ons te wachten en ze begonnen een welkomstlied te zingen en te dansen. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Hierna kregen we een praatje en moest iedereen zichzelf voorstellen.

Tijdens het wachten op de lunch kwamen er net heel veel kinderen terug van school. Ze kwamen met z'n allen op ons afgestormd. Ze waren zo blij dat wij er waren. In het begin voelde ik me bezwaard om foto's te maken, maar zodra de eerste camera's tevoorschijn kwamen, werden de kinderen nog enthousiaster. Ze wilden allemaal op de foto. het was zo leuk hoe om te zien hoe blij de kinderen werden van zulke kleine dingen zoals een spelletje handje klap.

De lunch stond voor ons klaar in een lege kamer. We moesten op de grond zitten, maar dat had ook wel wat. Het eten was eigenlijk best lekker, we kregen rijst met ei in tomatensaus en pompoenbladeren (een soort spinazie). Na de lunch werden we in drie groepen verdeeld. Elke groep ging iets anders toen. Ik ging met mijn groepje meehelpen op een klein akkertje om uien te verbouwen. We moesten eerst de grond omploegen, daarna uien planten en als laatste ze water geven. Het was zwaar werk, maar we hadden het erg gezellig met de vrouwen die met ons meegingen. Ze vonden het helemaal leuk als wij onze geleerde chichewa woordjes zeiden. Een vrouw begon ook trots te vertellen in haar gebrekkige Engels, dat we uien aan het verbouwen waren zodat ze voor het eerst dingen kon verkopen op de markt. Ik vond het zo leuk om te horen. Ze wilde heel graag meer geld verdienen om haar kinderen beter te verzorgen.

Het avondeten was weer op de grond en dit keer bij kaarslicht. We kregen hetzelfde eten als bij de lunch. Wel lekker dus, maar de tweede keer was het toch wel ietsjes minder. Na het eten alleen nog eventjes tandenpoetsen onder de sterrenhemel en nog een laatste keertje naar de wc. Hopend dat je niet meer 's nachts uit je tent hoefde om naar het gat in de grond te gaan.

Dag 6: Project Mawa en het schoolbezoek

Deze ochtend hebben we voor de laatste keer meegeholpen bij het project Mawa. Ik ging met mijn groepje meehelpen om kleding van een oude vrouw te wassen. Het was een erg lange wandeling naar het huis van de oude vrouw en daarna moesten we nog naar een riviertje. Toen we eindelijk bij het riviertje aankwamen, gingen de vrouwen meteen aan de slag. Wij pakten ook maar doeken en probeerden ze na te doen. De vrouwen begonnen te lachen, blijkbaar deden we het helemaal verkeerd. Gelukkig hebben ze het daarna wel eventjes uitgelegd. We hebben ook nog een hele lachwekkende discussie gehad met Godfried, over hoe vaak we het water in de emmer moesten verschonen. Nadat de hele was was gedaan, moesten we weer dat hele stuk teruglopen. We moesten erg opschieten, omdat we op tijd terug moesten zijn om daar het schooltje te gaan.

Het was een erg indrukwekkend bezoek. Toen we daar aankwamen kregen we eerst een lunch (en ja hoor weer rijst met een prutje haha). Op het eerste gezicht leek het best een goede school, veel georganiseerder dan de schooltjes die we bij Mawa hadden gezien, maar toen we meer zagen en hoorden was ik geschokt hoe slecht ze het eigenlijk hadden op het schooltje. Geen boeken, geen schriften, te weinig tafeltjes. In een klas zaten 165 leerlingen en drie leraren, allemaal in een lokaal net ietsjes groter dan van ons.

Voor het bezoek hadden we allemaal een korte presentatie voorbereid. Ik moest met een groepje iets vertellen over de religie. Thomas heeft na aanleiding van onze presentatie een hele diepe discussie gehad over het homohuwelijk en abortus met 'the headteacher'. We hebben de kinderen ook nog de kabouterplop dans geleerd. Daarna waren de Malawiaanse kinderen aan de beurt. Omdat zij niet zo goed Engels konden, hadden zij kleine versjes gemaakt. De meisjes gingen ook voor ons elastieken. Dit was een veel hoger niveau dan dat ik ooit bij ons op de basisschool had gezien.

Na het bezoek zijn we weer terug naar Pakachere gereden. Toen ik voor de eerste keer het programma zag, was ik bang dat we te weinig op de projecten zelf zaten, maar eigenlijk is dit precies goed. Ik vond het erg jammer om Mawa te verlaten, maar aan de andere kant was iedereen ontzettend moe van de inspanning en vooral van alle indrukken. En het is natuurlijk ook heerlijk om eindelijk weer even te kunnen douchen.

Dag 5: Project Mawa

In de ochtend kregen we als ontbijt boterhammen met pindakaas en suiker (gelukkig geen rijst met ei!). Na het ontbijt werden we weer in groepen verdeeld. Dit keer ging ik meehelpen met een wc-gat graven voor een gehandicapte man. Toen ik daar was, voelde ik me een beetje ongemakkelijk. We waren met vijftien man, we hadden twee scheppen en er was maar één gat om te graven. Wij vroegen aan een locale vrijwilliger waarom er nou zoveel mensen mee waren. Hij zei dat deze jongens die mee waren, meehielpen in ruil voor een georganiseerde voetbalwedstrijd. Dit vind ik eigenlijk een heel goed initiatief. Mawa is nog niet zo lang geleden opgericht. Wat ik denk is dat ze nog niet heel goed weten wat ze met de vrijwilligers aan moeten, waar ze ons nou voor kunnen gebruiken. Om onszelf toch nog nuttig te maken, gingen we met de vrouwen mee water halen. De waterpomp was bij een schooltje, waar heel veel kinderen stonden. Het moment dat wij de (halfgevulde) emmers op ons hoofd zetten, begonnen de kinderen ons keihard uit te lachen. Zo'n emmer is zo ontzettend zwaar, ook al hadden ze speciaal voor ons de emmers halfgevuld. En doordat je moest lachen door al die kinderen, was het bijna onmogelijk om die emmers mee te nemen. Om 12 uur gingen we weer teruglopen voor de lunch. Er waren super veel kinderen die met ons meeliepen en onze handen vast wilden houden. Terwijl we op de lunch aan het wachten waren heb ik nog een spelletje bawo gewonnen van een locale vrouw, ze was heel erg verbaasd.

Na de lunch gingen we ons klaarmaken voor een voetbaltoernooi. Er waren twee Nederlandse en twee Malawiaanse teams. We liepen naar een groot veld. Het was zo leuk. Lekker een fanatiek potje voetbal met een fantastisch uitzicht, een ondergaande zon en een grote groep kinderen die je aan het aanmoedigen was. Wij zijn als nederlanders wel ontzettend erg ingemaakt... Waar ik erg geshockt over was, was dat alle kindjes heel erg graag een leeg flesje water wilden. Wij hadden een zak waar we onze lege flesjes water in deden. Godfried, onze locale expeditie leider ging deze flesjes uitdelen en de kinderen stormden daar op af. Sommigen begonnen zelfs ruzie te maken. Waarschijnlijk wilden ze een leeg waterflesje, zodat ze zelf water konden gaan halen bij de pomp.

We zijn tot best laat op het veld gebleven. Toen we terugkwamen was het eten al bijna klaar. We hebben alleen nog korte presentaties voorbereid voor het schoolbezoek de volgende dag. Na het eten hebben we een hilarisch 'sip boing' spelletje gedaan. We hadden heel erg de slappe lach.

Dag 7: St. Lukes hospital en aankomst in Liwonde national park

Eindelijk konden we weer een keertje lekker uitslapen. Meteen na het ontbijt vertrokken we naar het St. Lukes hospital. Ik had er ontzettend veel zin in. We kregen in het ziekenhuis een praatje van de enige (!!) echte dokter van het ziekenhuis. Ze kwam van het AMC. Ze vertelde dat er naast haar alleen maar twee co-assistenten van het AMC rondliepen en medical assistants. Medical assistants zijn mensen die een opleiding van drie jaar hebben gehad. Het zijn geen echte doktoren, maar door het gebrek moesten zij toch operaties uitvoeren. Er waren geen specialisten in het ziekenhuis. Ik was erg onder de indruk van het praatje. Ik altijd al gedacht dat ik over een paar jaar voor mijn stage naar een ziekenhuis in een ontwikkelingsland wilde, maar nu weet ik niet helemaal zeker meer of ik dat we aankan. De co-assistenten vertelden dat door gebrek aan artsen heel veel verantwoordelijkheid hadden en heel veel beslissingen zelf moesten nemen. Ook zeiden ze dat er veel te veel mensen om hun heen stierven, simpelweg door gebrek aan materiaal. Na het praatje kregen we een rondleiding. Na de rondleiding hebben onze expeditieleiders nog bloed gedoneerd, waar ze in het ziekenhuis heel blij mee waren, omdat er ook een groot tekort is aan bloeddonaties. Wij mochten dit niet doen vanwege onze leeftijd. Het was zo amateuristisch allemaal. We konden ook met een paar mensen erbij staan en alles bekijken.

Na het bezoek reden we met een super leuk Malawiaans muziekje verder naar Liwonde national park, waar we sliepen in een lodge. Hier hoefden we geen tentjes op te zetten. We sliepen namelijk met alle meiden in een dorm, super gezellig! We kregen ook een heerlijke lunch (spaghetti met een broodje en avocadosalade). Daarna gingen we met z'n allen even heerlijk uitrusten bij een zwembad. Wat een luxe allemaal!

Op de terugweg gingen we met een bootje. Hier hebben we de eerste nijlpaarden gezien! Ze waren overal. Het boottochtje was echt genieten met de ondergaande zon. Het laatste stukje moesten we lopen. Dit was een behoorlijk spannend tochtje. Het was namelijk al donker geworden en we hadden te horen gekregen dat we in het donker absoluut niet zonder bewaker door het park mochten lopen. We moesten zelfs een bewaker roepen als we naar de wc moesten. Nu liep er alleen een man met een fiets mee. Toen we aan hem vroegen of hij wel iets van een wapen bij zich had, zei hij: 'Nee hoor, die nijlpaarden kan ik wel met mijn handen aan'.

We kregen hier ook nog eens een super lekker dinerbuffet en daarna nog een praatje over de wildlife van Afrika.

Dag 9: Kerkbezoek en het Zombaplateau

Dag 8: Liwonde national park

Deze ochtend zijn we heel vroeg opgestaan om de zonsopgang te kijken op het uitkijkdek. Daarna hadden we een heerlijk ontbijtbuffet met lekkere broodjes, een eitje, muesli en fruit. Na het ontbijt vertrokken we met het safaribusje. Het was een geweldige ochtend. We hebben herten, apen, waterbucks en een hele grote groep buffels gezien. Op het laatste moment, toen we allemaal teleurgesteld waren, omdat we nog geen olifanten hadden gezien, zagen we toch nog een groep en ze stonden zo dichtbij! We hebben ongeveer 3,5 uur rondgereden toen we teruggingen voor de lunch.

Om 2 uur gingen we in een bootje, dit was tenminste de bedoeling. Op weg naar het bootje bleven onze begeleiders stilstaan. Er stonden olifanten op de plek waar wij op het bootje moesten stappen. We hadden een halfuur gewacht toen de begeleiders zeiden dat we mochten gaan lopen. Eerst vond ik het nog wel leuk. Ik was ook nog vrolijk foto's aan het maken, totdat een begeleider boos op mij werd omdat ik door moest lopen en stil moest zijn. Je zag dat de begeleiders het eng vonden en daar raakte ik ontzettend gestresst van. En toen ik naar links keek en op tien meter afstand een olifant zag staan, rende ik zo snel als ik kon naar het bootje. In het bootje konden we gelukkig even ontspannen. Het was zo'n mooie tocht. We hebben ontzettend veel nijlpaarden en krokodillen gezien. Het licht was fantastisch en tijdens het teruglopen vanaf het bootje naar de lodge kreeg ik echt een Afrikaans wildlife gevoel. Alles kleurde helemaal rood van de ondergaande zon.

Weer was het eten super lekker en na het eten heb ik nog een heerlijke warme douche onder de sterrenhemel gehad. Toen ik lekker in mijn bedje wilde gaan liggen, zag ik iets op mijn bed liggen. Ik dacht dat het een propje papier was dus ik pakte het op, toen het opeens uit mijn handen sprong. Het was een kikker! Gelukkig heeft Maartje hem voor mij uit mijn bed gehaald, zodat we allemaal lekker konden gaan slapen.

Het ontbijt (dit keer met pannenkoekjes erbij!) begon al om 6 uur, pmdat we al om 7 uur in de kerk moesten zijn. Het otnbijt liep iets uit, dus we waren bang dat we te laat zouden komen. Maar we zijn nu eenmaal in Malawi, dus uiteindelijk zaten we als een van de eerste in de kerk, omdat iedereen te laat was. Het was erg bijzonder om de dienst mee te maken, iedereen zong uit volle borst mee. Als ze begonnen te zingen, leek het net alsof we in 'The lion king' zaten. Wat mij heel erg opviel is dat er veel wat rijkere Malawianen in de kerk zaten. Waarschijnlijk kwam dit doordat het een Engelse dienst was en alleen als je geld hebt kun je een goede opleiding betalen.

Na de kerkdienst hebben we onze spullen bij pakachere afgezet en zijn we naar het Zombaplateau gereden. We maakten hier een wandeling van ongeveer drie kwartier naar een waterval. Bij de waterval hebben we heerlijk geluncht met tosti's. Nadat we eventjes hadden gezeten gingen we alweer teruglopen. Iedereen was teleurgesteld dat we geen tijd meer hadden om helemaal naar de top te gaan, het uitzicht zou namelijk heel erg mooi zijn. De gids had dit door, dus hij maakte een klein omweggetje. het uitzicht hier was fantastisch! Bij de busjes stonden allemaal souvenirkraampjes, waar ik een groot bawospel heb gekocht.

Weer bij Pakachere hebben we gegeten en daarna hadden we een filmavond. We gingen About time kijken en hadden allemaal nog een verse wafel of chocoladetaart besteld.

Dag 10: Projecten Liyo en Bwalo

Nadat we lekker hadden ontspannen, waren we er helemaal klaar voor om weer back to the basic te gaan. Het was een halfuurtje rijden naar Liyo. We kregen een kort praatje over wat Liyo precies doet voor de gemeenschap. Wat mij meteen opviel is dat Liyo veel beter georganiseerd was dan Mawa. We werden weer in groepjes verdeeld en gingen allemaal naar een ander huisbezoek. Ik bezocht met mijn groepje een gehandicapt jongetje. Het was behoorlijk heftig om te zien. Het jongetje kon helemaal niks zelf en kon ook niet praten. We konden vragen stellen via de tolk over het jongetje. In het begin was dit best raar, omdat we over het jongetje aan het praten waren terwijl hij zelf niks kon zeggen. Maar de zus van het jongetje zei dat hij het fantastisch vond als er mensen om hem heen waren en zij wilde ons heel graag allemaal dingen vertellen. Dat het jongetje het leuk vond dat wij er waren kon je heel goed aan hem zien. Hij was de hele tijd aan het lachen met zijn tong uit zijn mond en in zijn handen aan het klappen. Op de terugweg hebben we van de tolk het Malawiaanse volkslied geleerd. We hebben hem zo vaak gezongen, dat ik hem daarna echt niet meer kon horen...

Na het bezoek reden we met de helft van de groep naar het project Bwalo. Dit project is gericht op straatjongeren. Ze halen kinderen van de straat, geven ze te eten, zorgen dat ze naar school gaan en zorgen er ook voor dat ze later weer op eigen benen verder kunnen. Ook bij Bwalo kregen een duidelijke uitleg. Ze wisten heel goed waar ze het over hadden en ze waren erg goed bezig. Wat ik wel jammer vond is dat wij niet heel veel nuttigs konden doen. Eerst hebben we meegeholpen met het huis schoonmaken en daarna mochten we meedoen aan de praatgroep. De praatgroep was erg bijzonder. We gingen het hebben over de rechten en iedereen zat erbij. Het was soms wel moeilijk om het te volgen, omdat niemadn heel goed Engels sprak.

Om 4 uur reden we weer met het busje terug naar Liyo, waar Noa en ik nog eventjes met de kinderen hebben gespeeld. Om half 6 was het eten klaar. Dit was de eerste keer dat het eten echt niet te eten was. We kregen droge aardappelen met een veel te zout prutje. Ik durfde het eten niet terug te geven, dus ik heb wel netjes mijn bordje leegegeten.

Na deze dag zat ik er wel eventjes doorheen. De hele tijd in het midden van zo'n groep zijn is al heel vermoeiend en dan krijg je ook nog eens zoveel indrukken binnen. Lisanne en ik zijn daarom lekker vroeg naar ons tentje gegaan om te gaan slapen.

Dag 11: Project Liyo

Dit is alweer de laatste dag dat we mee hebben geholpen bij een project. Het was wel een hele geslaagde dag. In de ochtend hebben we meegeholpen met een wc muur bouwen. Het was erg zwaar, maar we hebben ons wel heel erg nuttig gevoeld. Eerst moesten we cement maken. Daarvoor moesten we de droge grond omhakken en dat mengen met water. Met dit cement moesten we de bakstenen (ook gemaakt van de grond en water, maar dan opgedroogd) stapelen.Het was leuk om het resultaat te zien en het was al helemaal leuk om zo lekker vies te worden. Hierna gingen we lunchen. Ik heb geen idee wat we nou hebben gekregen, maar het was wel lekker!

Na de lunch hebben we eventjes lekker gerelaxed in het zonnetje met tijdschriftjes, voordat we weer aan de slag gingen. Toen ik hoorde dat ik mee mocht naar de kidscorner, was ik zo blij. Het was ook echt fantastisch. We hebben heel veel spelletjes met de kinderen gespeeld. Elk spelletje begon in een cirkel. Iedereen riep dan in koor: 'Make a cirkle, make a cirkle, bigger cirkle, bigger cirkle'. Elk spelletje had ook zijn eigen liedje. Er was een spelletje waarbij er iemand in het midden stond en iedereen daaromheen moest diegenen dan nadoen. Een ander spelletje was met een geit en een hyena. Na al deze spelletjes gingen we nog een potje netbal spelen. Ik verbaasde met zo erg hoeveel energie de kinderen hadden. Ik was helemaal kapot, terwijl zij maar bleven, springen zingen en lachen. Ik vond het jammer om terug te gaan, maar we moesten wel op tijd zijn voor het eten. Op de terugweg liepen er weer super veel kinderen mee. Dit keer had ik niet twee kinderen aan mijn handen, maar vier. Ze hadden een beetje ruzie gekregen over wie mijn handen vast mochten houden en dit was hun oplossing.

Bij terugkomst kwamen er nog meer kinderen op ons afgestormd, dit keer werd het wel een beetje veel. Ik moest ook ontzettend nodig naar de wc... Na het eten hebben we nog een gezellig potje 30 seconds gespeeld en daarna gingen we alweer slapen.

Dag 12: Aankomst Cape Maclear

Kwart voor zes was het toen de wekker ging. We hadden met een groepje afgesproken om de berg achter onze tentjes te beklimmen. We dachten de hele tijd dat we bijna de top hadden bereikt, maar elke keer waren we er toch weer niet. We zijn daarom ook twee uur bezig geweest en waren veel te laat voor het ontbijt. Het was best een pittige tocht. We moesten stijl omhoog en er was geen pad. Op een gegeven moment waren we Gijs ook kwijtgeraakt, hij ging vanaf het begin vooruit. Toen we weer beneden aankwamen, bleek het dat hij al een halfuur beneden was...

Het plan was om meteen na het ontbijt richting Cape Maclear (Lake Malawi) te vertrekken. Maarja we zitten nu eenmaal in Malawi... We vertrokken twee uur en drie kwartier later, waardoor we pas om vier uur aankwamen bij het meer. Hierdoor heb ik wel nog mooie schilderijtjes kunnen kopen van een man bij Liyo. De busreis duurde 4,5 uur. Het was in het hobbelende busje erg afzien, maar nadat we even wat eten hadden gekocht, was het prima te doen! Omdat we pas om vier uur aankwamen, kregen we ook pas om half vijf onze lunch (het was wel erg lekker). Na de lunch hebben we genoten van het magische plekje. We hebben bawospelletjes gespeeld bij zonsondergang en gezellig gekletst. Gelukkig gingen we iets later dan normaal avondeten, zodat we niet meer vol zaten van de lunch. Na het eten heb ik nog heel lang in het donker op het strand zitten praten. Ik heb ook nog eventjes lekker gedoucht (wel koud). En daarna besloten we om niet nog een nacht in ons minitentje te slapen en zijn we buiten met onze matjes op het strand gaan liggen.

Dag 13: Cape Maclear

Ik werd uit mezelf al wakker om zes uur, omdat het al licht was. Het uitzicht was echt geweldig. Ik weet niet of ik ooit eerder zo lekker ben wakker geworden. Nadat de zon helemaal op was, heb ik nog even lekker gedoucht en daarna kregen we ons ontbijt. Na het ontbijt gingen we met z'n allen op pad voor souveniertjes. Er was een straat met een paar winkeltjes. Het was super leuk om te onderhandelen. Met Thomas heb ik ervoor gezorgd dat ik een bieropener met naam voor 900 kwacha heb gekregen, terwijl de rest er 2000 voor heeft betaald. Ik heb super veel gekocht, maar op een gegeven moment werd ik wel een beetje gek van de verkopers, dus zijn we teruggegaan naar het strand om lekker te gaan zonnen. Het was wel heel erg moeilijk om niet te gaan zwemmen. Dit mocht niet omdat als je het water in ging, je kans had op Bilharzia. Bilharzia zijn wormpjes die via je huid je lichaam ingaan en dan je lever heel erg aantasten. Het blijkt dat als je in het water plast, de wormpjes zelfs via de straal naar binnen kunnen komen.

Na de lunch hebben we een boottocht gemaakt. Het was super mooi, maar wel spannend. Stel dat je in het water zou vallen en Bilharzia kreeg. We hebben heel veel arenden gezien en een prachtige zonsondergang.

Toen we terugkwamen hadden we nog tijd voor een potje beachvooley, voordat we gingen avondeten. Na het avondeten besloten we om met de hele groep buiten te slapen. We hebben alle matjes buiten gelegd en nog lekker lang gepraat en muziek geluisterd. Het was super gezellig!

Dag 14: Vertrek uit Cape Maclear

Dag 14: Vertrek vanuit Pakachere

De laatste hele dag in Malawi is dan nu echt aangekomen... De ochtend was wel heerlijk. Met een groepje hebben we een morning work out gedaan op het strand en daarna een meditatiesessie, waarbij ik na vijf minuten al lekker in slaap viel... Na het ontbijt hadden we nog tot de lunch tijd om de laatste souveniertjes te kopen en nog even lekker op het strand te liggen. Hierna moesten we ons weer klaarmaken op een hobbelende autorit van 4,5 uur. We hebben de hele rit muziek geluisterd. Om half 6 kwamen we pas aan, dus het eten stond al bijna klaar. En we kregen... pizza! Na het eten hadden we nog een dansworkshop. We hebben super erg gelachen. We moesten een beetje tegen elkaar aan schuren, met onze billen trillen en af en toe naar elkaar 'hoppen'.

We hadden besloten om deze avond lekker laat op te blijven, zodat we de volgende dag in het vliegtuig goed zouden kunnen slapen. We hebben uitgebreid onze backpacks gekocht, gezellig gepraat en nog chocoladetaart of appeltaart besteld.

Ook al waren we laat gaan slapen, ik werd toch al om tien voor zes wakker. Eigenlijk wel lekker, nu kon ik nog een warme douche nemen en mijn laatste spulletjes inpakken. Ik raakte wel een beetje gestresst toen iedereen te laat kwam voor het ontbijt, we zouden nog de markt op gaan om de laatste souveniertjes en eten voor in het vliegtuig te kopen. Gelukkig mochten we na het ontbijt zelf nog naar de markt. Ik ging alleen met Lisanne en zij hoefde net als ik ook alleen nog maar chitenje's en eten. We kwamen uiteindelijk toch iets te laat terug bij Pakachere, maar Pi wilde nog heel graag iets doen wat hij in zijn hoofd had.

Hij leidde ons naar een open plek waar vier stoelen stonden. De bedoeling was dat er vier mensen op de stoelen gingen zitten, de rest maakte rijtjes achter de stoelen. Zodra Pi een muziekje aanzette moesten de mensen in de rijtjes hun handen een voor een op de schouders van de vier personen leggen en iets persoonlijks tegen hem of haar fluisteren. Je kon vertellen wat je van hem of haar vond of over iets wat jullie samen hadden meegemaakt. Het een erg heftige opdracht. Iedereen heeft ook gehuild. Het is normaal al moeilijk om complimentjes te ontvangen, maar nu kreeg je ze van 23 snotterende mensen die hun trillende handen op jouw schouders hadden liggen. Het was erg speciaal om deze dingen te horen van mensen die je eigenlijk nog maar twee weken kent. Ik besefte me toen ook hoe hect we zijn geworden in zo'n korte tijd. Iedereen stond elkaar te knuffelen en elkaar te troosten, terwijl de locale bevolking verbijsterend naar ons keek.

Het duurde allemaal wat langer dan verwacht. Iedereen moest heel snel nog half snotterend zijn spullen pakken om met de busjes naar het vliegveld te rijden. We kwamen twee uur van tevoren aan op het vliegveld in plaats van vier, maar gelukkig was het zo'n klein vliegveld, dat dit juist wel fijn was. Nu hoefden we niet zo lang te wachten.

De eerste vlucht zat ik naast Ilse en Thomas en het was super gezellig, ik had ook nog totaal geen zin om te slapen. Om ongeveer acht uur kwamen we aan in Ethiopië. We hebben hier drie uur moeten wachten. De tweede vlucht zat ik net als op de heenweg naast Jolien en Jenay. Deze vlucht duurde wel acht uur. Gelukkig heb ik bijna de hele tijd geslapen. Alleen het laatste uurtje was ik wakker. Toen hebben we nog even gezellig gepraat en in elkaars boekje geschreven. Om acht uur 's ochtends landden we in Brussel. Voordat we onze koffers gingen pakken, moesten we allemaal eventjes vertellen wat we nou van de reis vonden. We kregen ook nog allemaal een persoonlijk kaartje van Pi en Janieke. Nu was de reis dan echt voorbij, de reis waar ik zo lang op heb gewacht. Ik weet zeker dat ik deze reis nooit meer zal vergeten en dat ik nog heel vaak ga denken al al deze fantastische ervaringen die ik met een fantastische groep heb meegemaakt.